Əvvəlcə özünü sonra uşağını tərbiyyə et

Bu yaxınlarda Allah ailəmizə gözəl bir əmanət bəxş etdi. Həyəcanlı gözləyişlərimizdən sonra oğlumuz dünyaya gəldi. Allah bütün balaları qorusun.

Bu yazını yazmaq qərarına oğlumun doğumundan sonra gəldim. Xəstəxanada gördüklərim və eşitdiklərim məcbur etdi. Ölkəmizdə abort sayı həyəcan təbili çalınacaq səviyyədədir. Ölkəmizdə 25000 dən artıq abort olunub ki, bunun da böyük əksəriyyəti qız uşağı olduğu üçün edilib. Ailələr gələcəkdə doğulacağı evladlarının, canlarından ruhlarından bir parçanın cinsiyyətini bəyənmədikləri üçün məhv edirlər. Bunun ən qatı qətldən heç bir fərqi yoxdur.

Bəs o yavruların qulaqlarının, burunlarının, minicik əllərinin, gül ətirlərinin yaranmasında onların hansı rolu var? Sadəcə olaraq heç bir rolları yoxdur. Bunun üçün nə pul ödəyirlər, nə də ki zəhmət çəkib bir orqan hazırlayırlar. Allah bunları ailələrə bir nemət kimi hədiyyə edir.

Evladlarını həsrətlə gözləyib cinsiyyətindən asılı olmayaraq ona ürəklərini açan valideyinlərin keçirdiyi hisslər isə ifadə oluna bilməz. Əsas məsələ isə bu əmanətlərin doğumundan sonra başlayır. Evladlarımız böyüyəcək və qərar vermək istəyəcəklər, düşünəcəklər, nələrisə görüb bəyənəcək və ya bəyənməyəcəklər. Beləliklə valideyinin əsas işi başlamış olur.

Uşaqları tərbiyyə etmək dedikdə qabağına qoyub da ağıllı cümlələr qoymaq başa düşülməməlidir. Evladları onsuz da sizin davranışlarınız, özünüzü aparmaq tərziniz tərbiyyə edəcək. Siz necəsinizsə evladlarınız da inanın ki, elə olacaq. Bu hər zaman beləmi olur? Əlbəttə ki, yox. Bəzən elə ailələrdən elə evladlar çıxır ki, sadəcə maşallah deyirsən. Amma bunlar istisnadır.

Bu hekayə məsələyə daha çox aydınlıq gətirəcək.

Dostları ilə gizlən qaç oynayan balaca qaçıb qonşunun toyuq hininə girir. Baxır ki, yuvada yumurta var. Balaca yumurtanı götürüb cibinə qoyur, evə gələndə isə anasına verir.

Bu hərəkəti qarşısında evladını danlamalı olan ana, evladının başını sığallayıb “afərin”deyir. Hərəkətinin ödülləndirildiyini görən uşaq tez-tez oğurluq edir. Bir dəfə toyuq, sonra qoyun, vaxt keçdikcə mal-qara oğurlamağa başlayır. Günlərin birində daha böyük oğurluq zamanı onu tuturlar. Məhkəmədən sonra edamına qərar verirlər.

Edam stolunda ondan son istəyini soruşurlar, o isə “anamın dilini öpmək istəyirəm” deyir. Bunu eşidəndə anasının gözləri yaşarır. Məhkum anasının dilini öpərkən dişləyib qoparır. Hamı bu hərəkət qarşısında təəccüblənir.

Hakim məhkumdan niyə belə etdiyini soruşur məhkumsa cavabında “yumurtanı evə gətirəndə mənə afərin dediyi üçün” deyib hadisəni danışır.

Hörmətli valideyinlər və valideyin namizədləri evladlar doğularkən oğru, cinayətkar, terrorist, şiddətə meyilli olmurlar. Sonradan sizlərin davranışlarınız, onların psixologiyalarına təsiriniz, sizdən gördükləri və cəmiyyət buna məcbur edir.

Qoyun ili

Bilirsiniz kənd yerlərində həyat mərkəzlərə nisbətən bir az fərqlidir. İnsanlar daha mehriban olur, daha söhbətcil olurlar. Nə isə yeni ildən bir gün sora kənddə cimgədə oturmuşduq. Çay içib söhbət edirdik. İçəridəkilərdə kimisi domino oynayırdı, kimisi nərd oynayırdı kimisi də ağız-ağıza verib yoxluqdan, bahalıqdan, qiymətlərdən danışırdı. Çox vaxt söhbətin sonu gəlib ölkə siyasətinə, Amerikanın suriya siyasətinə çıxırdı. Ən sonda da hörmətli izzətli, sayılıb seçilən məmurlarımızın belə ağıllarına gəlməyən ideyalar yaranırdı.
Vallah bizim xalq savadlı xalqdır. Hətta o qədər savadlı, uzaq görən, çox bilmiş xalqdır ki bütün dünyanın problemlərini bir çaynik çayı bitirənə qədər həll edirlər. Bir çatışmazlıqları var ki, o da öz problemlərini həll etmək heç vaxt ağıllarına gəlmir.
Gərək belələrindən bir maşın yığıb aparsınlar ağ evə ya da kremlə. Bütün problemlər bir həftəyə qalmaz həll olunar.
Biri- bu il əsl bizim ilimizdir.
O biri- nə ilidir ki bu il.
Biri- sənin deyəsən dünyadan xəbərin yoxdur e, bu il qoyun ilidir.
Digəri- daha bunun nəyi bizim ilimiz oldu ki? Biz qoyunuq?
Biri- ay balam kəndçinin nəyi var nəyi yox bir qoyundur bir də 3-5 toyuqdan zaddan olur da.
Kənardan oturub buların söhbətlərinı qulaq asa-asa çayımı içirdim.
Üstündən hüç iki həftə keçməmiş təsadüfən yenə bunlarla yan-yana stolda əyləşməli oldum. Biri O birinə deyirdi ki yadındadır deyirdin bizim ilimizdir bu il? Bax həqiqətən də bizim ilimiz imiş.
Digəri- Necə yəni?
Biri- bəs bilmirsən axşam benzinin qiymətini qaldırıblar. Gözləyiblər ki biz yuxuya gedək ondan sora qaldırsınlar. Sağolmuşlar da bizi lap qoyun yerinə qoyublar ee yaxşı ki axşam oyaq idim.

Mənim uşaqlıq xatirələrim (hekayə)

Heç vaxt yadımdan çıxmaz. 6-cı sinifin ikinci rüb tətilində idik. Havalar gah yağışlı olurdu gah da küləkli. Bizim üçün o qədər də fərqi yox idi. Onsuz da biz öyrəşmişdik. Hava necə olur olsun kefimiz həmişə yerində olurdu. Ən böyük dərdimiz səhər isti yataqdan çıxıb məktəbə getmək idi. Son vaxtlar havanın soyuması yorğanın altından çıxmaq işini əməlli başlı problemə çevirmişdi. Amma anam hər səhər bizdən əvvəl oyanar, soyuq, külək demədən bayırdakı balaca kürədə çayı qaynadar sonra gəlib bizi oyadardı. Üstümüzü də birdən açmazdı. Azacıq yorğanı qaldırar nəvaziş dolu səsi ilə qulaqlarımızı, ruhumuzu oxşayardı. Təbii ki, o vaxtlar bunu hiss etməzdik. Anamız bizim üçün bizi yuxudan edən şəxs idi. Öz-özümüzə deyinərdik. Hələ süfrə başına keçmək başqa bir aləm idi. Yazıq qadın ilan dili çıxarırdı ki, bir tikə çörək yeyək.

Mənim qızlarım ölüb (hekayə)

Səhər oyanandan bəri Səbinə ilə Türkan bir yerdə qərar tuta bilmirdilər. Gah güzgünün qarşısına keçib saçlarını darayır, gah da əyinlərindəki donlarına əl gəzdirib səliqəyə salırdılar. Əslində sadəcə əl alışqanlığı ilə sağa sola çəkirdilər donun ətəyini dəyişən bir şey yox idi.  Gah da analarının yanına qaçıb həyəcanla  sağına-soluna keçirdilər. Heç havanın tutqun olması da bu balaca qızların kefini  korlaya bilməmişdi. Sanki pəncərədən kənarda nələrin baş verməyi onları maraqlandırmırdı. Anaları qızlarının şıltaqlıqlarına gülümsəyərək cavab verirdi. Bəlkə başqa vaxt olsaydı onlara acıqlanar, bir az sakit olmalarını tapşırardı. Ya da ki, bir az da irəli gedər kiçik qızlarına indidən dərs vermək istəyərcəsinə -qız uşağı ağır olar bala- deyərdi. Bu gün onun da kefinə deyəcək söz yox idi. Uşaqlarının atası bu gün axşam evə gələcəkdi. Artıq 6 ay idi ki Bakıya işləməyə getmişdi. 6 ay evə gəlməmişdi. Yoldaşı heç vaxt bundan gileylənib, ərini buna görə narahat etməzdi. O da bilirdi ki, əri elə onlara görə, çörək qazanmaq üçün ordadır. Uşaqlar da bir gün qabaq ataları ilə danışmışdılar. Hərəsi bir şey istəmişdi Bakıdan. Səbinə qırmızı tufli, Türkan isə ağ ayaqqabı istəmişdi. Türkanın  cəmi 3 yaşı vardı. Paltarları ayırmağı bacarmaz sadəcə bütün paltarlarına don, ayaqqabılarına da eləcə ayaqqabı deyərdi.

Hərbi bilet

Aparıcı qonaqları salamladıqdan sonra verlişin mövzusunu elan etdi. Bu gün də verliş öz xəttinə sadiq qalaraq vətənpərvərlik mövzularında olacaqdı. Əvvəlcə qısa bir video göstərdilər. Videoda Azərbaycanın qədim adət-ənənələrindən, ipəyindən, min dərdin dərmanı sularından, təmiz dağ havasından, Təbrizdən, Borçalıdan, Sarı gəlindən bəhs edilirdi. Sonra xalqımızın tanınmış sənət nümayəndələrindən, şairlərindən yazıçılarından, qəhrəmanlarından bəhs edib hər zamankı kimi keçid aldılar Qarabağa. -Murad müəllim bildiyim qədər sizdə o dilbər guşələrin birində anadan olmusunuz-Aparıcı üzünü tanınmış dövlət xadimi Murad Daşdəmirova çevirdi. -Bəli mən Qarabağın qalası adlandırılan, xalqımızın qürur yeri, qarı düşmənlərimizin göz dağı olmuş Şuşadanam-Sonra təsirləndiyini, duyğulandığını ekran başındakı tamaşaçılara da hiss etdirmək üçün dərindən köks ötürdü. -Oraları xatırlayırsınız Murad müəllim. Bildiyim qədər sizi babanız Şuşanın məhşur tarzanlarından olub. Şuşada adlı sanlı ailələrdən birinin evladısınız.

Qaloş

-Allah ölənin yaxınlarına səbr versin. Qəbri nurla dolsun. Qızlarına oğullarına tövsiyyəm budur ki, ataları Rasim kişinin – elə bu an hamı bir ağızdan –Allah rəhmət etsin deyir- molla camaatı süzüb sözünə davam edir-ataları Rasim kişinin adına layiq evlad olsunlar. Oğul bala Sərxan atanın ocağını həmişə gur yandır.-sonra üzünü məclisin aşağı hissəsində dirəyə söykənib üzünü qaşıyan Rüfətə tutub –Bala sən də mərd kişinin mərd oğlusan yadından çıxartma haaaa..-Molla ərk yana barmağını Rüfətə silkələdi.

Rüfət xumarlı gözlərini mollaya zilləyib əlini yellədi. Sanki molla ilə əylənirdi.

-Hə başdan deməyi unutmuşam. Deyəcəksiniz ki, bu Rasim kimdi, Sərxan kimdir bu xumarlanan Rüfət kimdir.

Tənhalığın göz yaşı

Əlindəki siqaretindən bir nəfəs də çəkib bərk-bərk öskürdü. -Zəhrimara qalsın. Buna hardan dadandıq axı? Belə getsə axırıma çıxacaq. Kənara atdığı siqaret kötüyü hələ də tüstülənirdi. Havanın istisindən qurumuş sarı otun arasından sısqa-sısqa tüstülənən siqaret kötüyü otları da yandırıdı. Onda hiss etdi ki, bu günə qədər siqaret onu nə hallara salıb. Palıd ağacının altında illər əvvəl kəsilmiş palıdın kötüyündə oturub ayaqlarını qabağa uzaltmışdı. Əlindən çomağını əskik etməzdi. Elə indi də əlindəki çomağı ilə yerdəki otların dibini eşirdi. Bəzən də başını yuxarı qaldırır dərindən köks ötürürdü. Babadan qalma evin həyətindəki Tut ağacının dibindəki baltanı diqqətlə süzdü. Xatırlayırdı illər əvvəl atası onunla ağac kəsər qışa odun tədarük görərdi. Uşaqlıq illərinin həyəcanını hiss etdi bir anlığa. Bu tut ağacından az yıxılmamışdı. Hər dəfə də bir daha ağaca dırmaşmayacağına söz vermişdi amma sözünü tuta bilməmişdi. Sanki ağac onu özünə çəkirdi. Nə isə gözə görünməyən bir qüvvə onu vadar edirdi ki, gəlib çıxsın ağaca. Elə indi də bu ağac onun üçün dəyərli idi. Düzdür bəzən evladları zarafata salıb gülürdülər amma bu ağacla onun arasında mənəvi bağ var idi. Hər dəfə də uşaqlarına hiss etdirməsə də onların belə hərəkətləri ona bərk toxunardı. Amma dinməzdi. –Qocalıb artıq hər şeydən şikayət edir- demələrindən qorxurdu. Tula başını aldırıb üzünü sahibinin üzünə tərəf çevirdi. Elə bil qocanın ürəyindən keçənləri hiss edirdi. Az müddət deyil doqquz il idi ki, Tula onunla idi. Dağa da gedəndə, bağa da gedəndə sahibinin arxasına düşüb quyruğunu bura-bura gedərdi. Heç bir dəfə də yolun uzaqlığından, aclıqdan, susuzluqdan, günün istisindən şikayət etməmişdi. Hava necə olur olsun, günün hansı vaxtı olur olsun sahibinin yanında olmaqdan həzz alırdı. Üzünü Tulaya çevirdi. -Sən də mənimlə eyni fikirdəsən deyəsən. Zalım oğlu elə baxırsan ki, elə bil məni başa düşürsən.- yenə dərindən köks ötürüb –Əslində elə məni bircə sən başa düşürsən. Rəhmətliyin ölümündən sonra hər şey dəyişdi mənim üçün. İki qızı evləndirdim. Qanad açıb uçdular öz yuvalarını qurdular. Böyük oğlum kor gülləyə tuş gəldi. Balacadakı belə.- Gözlərindən səssiz süzülən yaş yanaqlarındankı qırışların arası ilə süzülüb qocanın yanaqlarını sığallayırdı sanki. Bir insanın bu qədər yük altında qalması həm də bu yaşda ikən, qayğıya sevgiyə ehtiyyacı olan bir vaxtda tək başına qalmağı çox ağır idi. Qızları həftədə bəzən də ayda bir –iki dəfə gəlib ev eşiyi yığışdırar, yemək hazırlayardırlar. Nəvələrinin sevinci ilə bir neçə saatlığına da olsa dərdlərini unudar amma yenə də könlü buna razı olmazdı. Hər dəfə -Ay bala sizin öz ailəniz var, öz işləriniz başınızdan aşır gedin ailənizə, balalarınıza vaxtınızı ayırın. Mən özüm öz çarəmə baxaram. Məndən sarı nigaran qalmayın-deyərdi. Dili deyərdi amma ürəyi tənhalıqdan bəzən yanıb qovrulurdu. Böyük oğlu sağ olsaydı bəlkə əlindən tutar, bu ahıl yaşında onu bunca əziyyətdən xilas edərdi. Balaca oğlu isə… Üç gün idi ki, yenə evə gəlmirdi. Artıq onun bu hərəkətlərinə öyrəşmişdi bilirdi ki, ya başı bir bəlaya düşüb ya da hardasa kefini çəkir. Bəzən oturub fikirləşərdi ki, görəsən evin son beşiyinə tərbiyyə verəndə harda səhv edib. Bu günə qədər qapısından haram bir tikə soxmamışdı. Amma son beşiyi haramzadanın biri idi. Əlindən dilindən heç kəsə xeyir gəlməzdi. Qohum qonşular evladlarını onunla dostluq yaxınlıq etməyə qoymazdılar. Hamısına da haq verirdi. Ancaq yenə də ata ürəyi idi. Bilmədən, istəmədən qırılırdı, inciyirdi. -Rəhmətliyə çox deyirdim ki, ay arvad bu gədəni bu qədər ərköyün bəyütmək olmaz. Sabah biz qocalıb əldən düşəndə evin balacasının umuduna qalacağıq. İndidən sən onu tənbəl eləmə. Dinləmədi məni atası rəhmətlik. Elə hey deyib özüm eşitdim. Heç olmasa rəhmətlik sağ olsaydı bir babat təskinlik tapıb dolanardıq.-sonra nə isə fikirləşib –Allah bilən məsləhətdi amma Şəhriyarı bu vəziyyətdə görsəydi ürəyi tab etməzdi. Əllərini dizlərinə söykəyib ayağa qalxdı. Sonra əllərini belinə qoyub arxaya qanrılıb qəddini düzəlmək istədi. Ancaq nə qədd qalmışdı nə də ki, qamət. Cavanlığı vurub yıxan, bağırıb-çağıran dövrü ötmüşdü. Dəmir daravaza cırıltıyla açıldı. Çoxdan idi ki, yağlanmırdı ona görə də hər dəfə açıb bağlayanda cırcırama kimi cırıldayırdı. Qoca incikliyini gizlədib –xoş gördük oğul necəsən? -Yorğunam ata.-Ayaq üstə güc bəla ilə dayanırdı. Üstü başı toz-torpaq içində idi. Diqqətlə baxanda üz qırışları olduğundan ən az on yaş böyük göstərirdi onu. Saçı-saqqlı birbirinə qarışmışdı yeriyərkən ayaqları titrəyirdi. -Yenə içmisən bala? Neçə dəfə dedim axı içmə o zəhrimarı. Axırına çıxacaq bir gün. Yazıqsan bala, mənə yazığın gəlmir özünə yazığın gəlsin. Heç qoca atanın xətri yoxdur yanında? Bu gün sabah mən də ölüb gedəsiyəm bu evə-eşiyə kim baxacaq ay oğul. Ata yadigarını kim qoruyacaq, ata ocağını işıqsızmı qoyacaqsan? Bala mənim goruma söydürmə. Deməsinlər ki, yaxşı kişi olsaydı belə oğul böyütməzdi. Həqiqətən də oğlunun belə olmasında onun günahı bir o qədər də yox idi. Bəlkədə hardasa səhvləri olmuşdu ama axı o elə kişi deyildi. Ayaqlarını sürüyərək oğlunun arxasınca yuxarı qalxdı. Atasından qalan taxta pilləkanları qurd yemişdi. Üzərinə basdıqca qıcırdayırdı. Ancaq öyrəşmişdi buna. Keçib yoldaşından yadigar qalan yaşıl üzlü döşəkcəsində oturub ayaqlarını qabağa uzaltdı. Gözlərini oğlunun gözlərinə dikib ona baxırdı. İllərin çətinliyinin, çəkdiyi əzabların üzündə buraxdığı izlər də Şəhriyar üçün önəmsiz idi. -Ata bilirsən niyə gəlmişəm bura? -Niyə gəlməyin əsas deyil ki, bala bura sənin evindir day onu da mənə deməyəcən ki.-Ancaq hiss edirdi ki, oğlunun cümləsində nə isə həsrət, ayrılıq qoxusu hiss olunur. Ancaq son cümləsində bunu gizlədərək, daha doğrusu bəlkə də elə olmadığına özünü inandıraraq demişdi. -Can bala yıxıl yat bir az. Əldən ayaqdan düşmüsən. -Yox ata mən qalmayacam getməliyəm. Amma getməmişdən əvvəl mənə pul lazımdır. Kişi başını aşağı salıb-Nə qədər? -soruşdu. Pul, var dövlət söhbəti düşəndə həmişə evladlarını firavan yaşada bilmədiyinə görə, hər istədiklərini ala bilmədiyinə görə utanırdı. -Çox lazımdır ata. Həm də çox. Yaman yerdə axşamlamışam. Bəlkə də bir daha məni görməzsən. -Nə danışırsan bala necə yəni görməzsən. Bu yaşımda nə edərəm tək-tənha. Bəs mənim evimin ocağını kim yandıracaq. Bir gün ölüb qalacam heç kəsin xəbəri olmayacaq. Bir quru qəbrim də olmasın deyirsən bala? -Ata mənim qulaq asacaq, dərd bölüşdürəcək vaxtım yoxdur. Sənə deyirəm pul lazımdır. Son cümləni deyəndə hiddətindən səsini qaldırmışdı. Qoca atasına bir az da olsa yazığı gəlmirdi. Gözləri mənasız, baxışları quru və soyuq idi. Bu ölmüş insanlığın əlaməti idi. Qoca ilk dəfə idi qorxu hiss etmişdi. Həm də elə belə yox, öz oğlundan qorxmuşdu. Əlləri əsə-əsə ayağa qalxdı. Döşəkçələrin arasından köhnə dəsmalı alıb açdı. İçindəki pullara bir müddət baxıb gözlərindən süzülən yaşı silib onu oğluna uzaltdı. Gözlərindən axan isə yaş deyildi. Kimsəsizliyin, tənhalığın fəryadı idi. Hayqırıb deyə bilmədiyi, ürəyinə saldığı əzabları idi gözlərindən süzülüb axırdı. -Al bala kəfən pulumdur. Saxlamışdım ki, öləndə heç kəsə yük olmayım. Heç nə olmaz. Kimin ölüsü çöldə açıqda qalıb ki? Mənə də kəfən tapılar. Şəhriyar pulu atasından alıb sürətlə nərdivanla aşağı düşdü. Dəmir darvazadan çıxacaqdı ki, ayaq saxlayıb geri baxdı. Qoca atası onun arxasınca baxırdı. Baxışları ilə sanki ağlayıb yalvarırdı oğluna-Məni tək qoyub getmə. Körpə uşaq kimi əllərini uzaldıb balasının arxasıyca qaçmaq, ona körpə uşaq kimi sarılmaq istəyirdi. Ancaq oğlu qapıdan çıxmışdı. Üzünü yana çevirdi Tula diqqətlə sahibinə baxırdı. Dərindən ah çəkib -Gəl Tula, mənim sadiq yoldaşım gəl gedək- dedi. İt səssiz səmirsiz sahibinin əmrinə tabe olub onun arxasınca gedirdi. O an ağlına qəribə fikir gəlmişdi. İndiyə qədər evladına öyrədə bilmədiklərini Tula çoxdan öyrənmişdi. Artıq onun fikrində Tula sadəcə it deyildi. Fərsiz oğuldan daha dəyərli dost idi.

Azad “Məhbus”

Dərindən ah çəkib gözlərini divarın yuxarı küncünə zillədi. Bir anlıq elə bildi ki, yuxarıdan aşağı nəysə süzülür. Həm də qapqara qan. Aşağı doğru divarlarda şıram açaraq ağır-ağır axırdı sanki. Yuxu görmədiyini bilirdi. Onu da bilirdi ki, son günlərin yorğunluğu, stresinin nəticəsi idi bütün gördükləri. Ancaq həqiqətən divarın, çala kötürləşmiş daşların rəngi fərqli idi. Nə qara kimi qara deyildi, nə də kir rəngi deyildi.

Bu illərlə  kamerada günahsız insanların ah naləsinin, iztirabının daşın bağrına qazıdığı rəngi idi. İki aya yaxın idi burda idi amma indi diqqət etmişdi buna. İzdirabın rəngi. Özü qədər rəngi də can sıxıcı idi.

Sonra yavaş-yavaş dostlarından, ailəsindən aldığı məktublara baxdı. İçindən birini əlinə alıb hər zaman etdiyi kimi burnuna yaxınlaşdırıb bərk-bərk qoxladı.

Üsyan.(hekayə)

 “İnsan doğulmadan əvvəl həyatı, başına gələcəklər, sevinci, kədəri bir sözlə edəcəyi və yaşayacaqları yazılırmış. Uşaq doğulduqdan sonra ilk nəfəsini ağlayaraq alırmış. Ağlamayan uşaq ölü olurmuş Sonra ailəsi bir yerə toplanıb ad seçərlər. Bəzən beş, bəzən altı, bəzəndə on hərfdən ibarək adi bir kəlimə taparlar. Sonra o adi bir kəliməyə yerləşər insan. Onu tanıdan sadəcə yan-yana gəlmiş hərflərdən ibarət söz olur. Ətrafındakılar o adın arxasındakı insanın mahiyyətini dərk etmədən, onun bir “insan” olduğunu dərk etmədən sadəcə Əhməd, Kamran və.s olaraq tanıyarlar, qəbul edərlər. Çünki insanlar buna adət ediblər. Onlar üçün adi haldır bu. . Göz yaşları ilə başlayan həyat Mən isə insanların adiləşdirdikləri, görməzdən gəldikləri o şeyin əzabını çəkirəm illərdir. Ömər..Ömər..Ömər…” əsəbi halda bir neçə dəfə adını tələffüz etdi. Həm də mədəsi bulanırcasına. Adından və onun arxasında yerləşən ət və dəridən ibarət vücudundan nifrət edərcəsinə təkrar edirdi.

“Mən istəmişdim sizdən adımı Ömər qoyun? Axı mən hansınızdan xahiş etmişdim ki, məni dünyaya gətirin? Yox! Yox! Sadəcə dünyaya gətirməklə də qalmayın bütün ömrümü cəhənnam əzabı çəkməyə tərk edin məni. Sizə deyirəm hansınızdan istəmişdim axı?” Əlində tutduğu üç yaşındaykən çəkilmiş anasıyla, atasıyla tək şəkli idi. Əsəbləşdiyi vaxt şəkli qabağına qoyub bütün əsəbini, kinini şəklin üstünə tökərdi. Bəlkə də elə zənn edirdi ki, valideyinləri onu hiss edirlər. Ancaq bir şeydən əmin idi. Anası həmişə onun hiss etdiklərini hiss edir. Anası onu heç vaxt tərk etmirdi. İstər üsyan dolu olduğu zamanlar, istərsə də sakit olduğu vaxtlarda anası həmişə oradaydı. Ürəyinin ən dərin yerindəydi. Anasını itirdikdən sonra qaranlığa qərq olan həyatında, ürəyində sadəcə anasının olduğu yerdə işıq vardı. Həyatını davam etdirməyinin tək səbəbi iynənin ucu qədər sayılacaq işıq, bəlkə də işıltı idi. Ancaq bu ona bəs edirdi.

Atasınısa heç vaxt bağışlamamışdı. Onun yeri ürəyinin ən qaranlıq, ən dərin yerində idi. Ağlı kəsəndən evlərində hər axşam bir şeyin şahidi olmuşdu. Atası hər gün sərxoş halda evə gələr, kiçik bir hadisədən evdə qiyamət qoparar sonra anasını əli yorulana qədər döyərdi. O isə heç vaxt buna mane ola bilməmişdi. Yirmi iki yaşında özünə hələ də bağışlaya bilmirdi bunu. Sadəcə evin küncünə qısılar, qorxu içində atasının əlinin enib qalxmağını seyr edərdi. Və sadəcə bir səs eşidərdi: anasının ağrı içində çıxardığı səsləri. Kim bilir bəlkə də o günlər atası anasını döyərkən mətbəxdən əvvəlcədən aldığı bıçağı onun kürəyinə saplaya bilərdi. Bəl kə də öldürməyəcəkdi ancaq o gün anası daha az döyülmüş olacaqdı. Ancaq etməmişdi. Etmədiyinə görə özündən, o adın arxasındakı insandan nifrət edirdi. Sadəcə dörd hərfdən ibarət Ömərdən deyil.

Anasının üzünü son dəfə gördüyü günü isə hər gün, hər saat yaşayırdı. O səsi, o fəryadı… Sanki qulaqlarına həkk olunmuşdu o səs. Heç vaxt ondan ayrılmayacaq, onun son nəfəsinə qədər qulağında çınlayacaqdı anasının o gün axşam “Sənə rədd ol deyirəm. Əl çək Allah eşqinə əl çək. Onsuzda ölürəm qoy barı insan kimi ölüm” sözləri. Sonra atası bir şeylər bağırmışdı şillə yumruğun bərabərliyində. Yatağında atasının qolları arasında çırpınan qadından eşitdiyi son cümlə idi “Lənət olsun sənə” cümləsi. O cümlədən sonra anasının səsini eşidə bilməmişdi.

O zaman yeddi yaşında idi. Çox şeyləri dərk etmirdi, çox şeylər ona yad idi. Və o gün gördüyünü illərlə başa düşə bilməmişdi. O otaqda nə baş verdiyinin dərk edə bilməmişdi.

Yerindən qorxa-qorxa qalxıb qapıya yaxınlaşıb qapını bir az aralamışdı o gün. Oğrun-oğrun valedeyinlərinin yataq otağına baxırdı. Atası soyunmuş halda nə isə edirdi. Sərxoş nəfəsi, çətinliklə çıxırdı hər qabağa-arxaya hərəkət edişində. Ancaq qəribə idi anasından səs çıxmırdı. Və ilk dəfə idi ki, anası səssiz qarşılıq vermişdi atasına. Çünki Ömər yeddi yaşında ancaq bu qədərini dərk edə bilirdi. İllər sonra əslində o gün gördüyü hadisənin nə qədər iyrənc olduğunu dərk etmişdi. Yetkinlik yaşındaykən tay-tuşlarından intim münasibət haqqında ilk dəfə eşidəndə və sonralar bunu tam mənasıyla başa düşdüyü gündən Ömərin həyatı qaralmışdı. Başa düşmüşdü ki, atası xəsdə anasını zorlayaraq öldürmüşdü. Anasından ona son xatirə “Lənət olsun sənə” sözləri birdə üç yaşındakı şəkli idi. Lənət olsun sənə! Atası lənətlənməliykən o lənətlənmişdi. Onun həyatı cəhənnəm əzabına çevrilmişdi.

Qapının zilinin üç dəfə arxa-arxaya çalışı Öməri xəyallarının əlindən çəkib almışdı. Əlində tutduğu şəkli kənara qoyub qapıya tərəf getdi. Qapını açanda gözlərinə inanmadı. Gələn atası idi.

“Mən səni iki gün əvvəl rədd elədim axı bu qapıdan. Niyə əl çəkmirsən?” deyib atasının üzünə nifrətlə dolu gözlərlə baxdı.

“Oğlum and olsun Allaha peşman olmuşam. Gör nə qədər vaxtdır dilimə içki dəymir. Sənə yalvarıram məni bağışla.”

“Bir də Allahın adını alma murdar ağzına. Mənə nə dəxli var axı sən içirsən yoxsa içmirsən. Başa düş mənim atam ölüb. Yalvarıb biraz da özünü alçaltma” deyib evə tərəf bir iki addım atmışdı ki, atası Ömərin ayağından tutdu. Geri çevriləndə atası yerdə idi. Ayaqlarından tutub ağlayırdı. O günlər yenidən gözündə canlanmağa başladı. Atası anasını yumruqla, təpiklə döyürdü. Anasısa təpiklərdən xilas olmaq üçün atasının ayaqlarından tutub yalvarardı. Nifrət dolu baxışlarla atasını arxaya itələyib “İtil burdan” deyib qapının arxasında gözdən itdi.

16.05.2012 \ Sakarya

Avropa dilənçisi və fahişə qızı (hekayə)

Telefonun dəstəyini yerinə qoyduqdan sonra dərin nəfəs alıb sevincək halda üzünü yanındakılara çevirdi.

-Pul hesaba yatıb. Fəaliyətimizi əla dəyərləndirilər. Belə davam etsək daha çox donor ala biləcəyimizi dedilər. Mən gedirəm bankdan pulu çəkməyə.

Qara, oturacağı oturmaqdan aşınıb oval forma almış kreslosundan qalxıb qapıya tərəf gedirdi ki, yadına nə isə düşmüş kimi geri çevrildi.

-Boş dayanmasın heç kəs. Əlinizdən gəldiyi qədər çox yazın. Elə yazın ki, hələ özünə yer tapa bilməyən gəncləri cəlb edə bilək.

Sonra gülümsəyib: Pulları halala çıxartmaq lazımdır axı. Ətrafındakılar gülüşməyə başladılar.

– “Bəs necə halala çıxartmalıyıq”.

-“Ha Ha halal aaa…”.

-“Yoxsa Allah bizi döyər”.

Axırıncının fikrinə hamı bir nəfər kimi gülmüşdü.

Zəngin üstündən təqribən iki saat keçmişdi ki, geri dönüb oturmaqdan pörsütdüyü kreslosuna çökdü. İnsanların üzünə diqqətlə baxılsa mütləq nə isə bir ifadə görmək mümkündür. Ancaq bu insan sadəcə boz sifətdən ibarət idi. Quru və mənasız dəri. Çayından bir udum aldıqdan sonra bir-bir yazıları gözdən keçirməyə başlamışdı. Vərəqləri diqqətlə incələyir, yanındakı kağıza nə isə bir şeylər yazırdı.

-Bax bu yazı əla olub. Uşaqlar siz də bu yazını mütləq oxuyun. Görün X saf rayon qızını nə günə salıb. Sən demə hamısı gəlib Bakıda dəbdəbə, bahalı maşınlar görəndən sonra bu günə qədər yaşadıqları həyata nifrət edirlər. İllərdir sadəcə adını eşitdikləri barlardan əl çəkmirlər.Əvvəlcə İçki içirlər sonra oğlanlarla yatırlar, günlərin birində də qadın olmağa məhkum edilirlər. Görürsünüz uşaqlar əsil müasirlik budur. Ha ha haaa.

-Bu yazı da məsləhətdir. Çap edilməlidir. Sevdiyi oğlana xəyanət etmədiyinə görə, var dövlətə aldanıb özünü bir gecəliyinə satmadığına görə Y bu yazığı yıxıb sürüyüb. Yanaşma tərzi əladır. Əgər yatmırsa mentalitet, dəyərlər kimi prinsiplərin köləsi olduğunu qeyd edib yıxıb sürüyün. Mentalitet ha? Ha ha haa.

“Ağır iş” günündən sonra saat on birə qalmış qapının zənginə arvadı qapını açdı. Bu gün də hər zamanki kimi içmişdi. Arvadının dilindən desək yenə də “ağzından leş iyi” gəlirdi. Hər dəfə onunla danışmaq isdəyəndə arvadı ondan uzaqda dayanırdı. Təzə qızdırılmış tənək dolmasını yeyirdi arvadı içəri daxil olanda.

-Niyə soruşmursan qızın hardadır?

-Elə yorğunam ki, indi gözümə heç kəs görsənmir.

-Öz doğma qızın da?

-Deyək ki bir səhv etdim soruşmadım axı niyə bu qədər böyüdürsən bunu?

Arvadı axırıncı sözdən sonra özündən çıxmışdı.

-Necə böyütməyim qızın evə gəlməyib. On beş yaşı var hələ, Allah bilir başına nə gəlib. Fikirləşdikcə ağlım qaçır.

-İlk deyil ki, qızının evə gəlməməyi. Yəqin yenə də rəfiqələrindən birindədir.

-Hamısına zəng etmişəm heç birində deyil.

Qaşığı istəmədən boşqabın kənarına qoydu. Bütün ehtimalları beynindən ildırım sürəti ilə keçirdi. Ancaq ağlına düz əməlli bir şey gəlmirdi. Nəticə də ata idi və qızı evə gəlməmişdi. Səsininin tonunu aşağı salıb arvadını təsəlli etməyə çalışdı.

Üstündən saatlar keçməyinə baxmayaraq nə qapının zəngi çalmışdı, nə qızı zəng etmişdi, nə də rəfiqələrinin ailəsindən bir xəbər çıxmışdı. Başını qaldırıb divardakı saata baxanda saat üçü göstərirdi. Özünü ələ almağa çalışsa da bacarmırdı. Ürəyi dili deyəni demirdi bu dəfə. Dostuna zəng etdi. Aldığı cavab “Niyə bu qədər narahatsan axı. Uşaq deyil ki, bəlkə də dostları ilə vurur əlli-əlli. Bunu deyəndə telefonun digər tərəfində gülürdü. Ola bilsin ki, gecə klublarının birindədir. Canı yanmış deməli sənə çəkib. Yenə gülürdü qarşı tərəfdəki”.

Bədənini soyuq tər basırdı. Qulaqlarında çınlayan telefondakı səs nələr deyirdi elə? Nə barı? Nə içməyi? Hələ onun onbeş yaşı var. Beynindəki sualların cavabını vicdanı gecikdirməmişdi. “Axı sən tərsini yazırdın. Axı tam əksini müdafiə edirdin. İndi nə olub?” İlk dəfə idi ki vicdanı ona nə isə deyirdi. Artıq vaxt itirmək əbəs idi polisə zəng edəcəkdi. Telefonu əlinə alıb nömrəni çevirdi. Polislə on beş dəqiqəlik söhbətdən sonra qızının evdən çıxma vaxtını, nə geyindiyini, boyunu bir sözlə bütün xüsusiyyətini demişdi.

Səhər tezdən gələn telefonun səsinə ikisi də oturduqları yerdə yatdıqları divandan sıçrayaraq qalxılar. Telefonun digər tərəfindəki səsi tanıdı, polis serjantı idi. Qızlarını tapdıqlarını ancaq təcili polis şöbəsinə gəlməli olduğunu dedi. Tələm tələsik toparlanıb polis bölməsinə getdilər.

Otaqdan çıxarkən üzü kağız kimi ağ idi. İlkdəfə idi ki, üzündə nə isə bir ifadə vardı. Arvadı  üstünə atılıb:

-Qızım hardadır? Niyə tək çıxırsan içəridən? Sifətin niyə bu gündədir?

Başını aşağı dikmiş gözlərindən yaş süzülürdü. Cavab verməyə cəhd etdi ancaq elə bildi ki, cavab versə nəfəsi kəsilib öləcək. Polis serjantı hər şeyi açıqladı qızları ölmüşdü. Dünən axşam içkili vəziyyətdə özünü yeddinci mərtəbədən atmışdı. Qızının cibindən çıxan kağız parçasını ona uzatdı serjant. Oxuduqca dizləri bükülür, yerə çökürdü. Qızı atasına ölmədən əvvəl məktub yazmışdı.

“Ata, səni dünyada hər kəsdən hər şeydən çox sevirəm. Səni bu qədər sevməyimə baxmayaraq səndən istədiyim nəvazişi, qayğını heç bir zaman görə bilmədim. Düşündüm yəqin sənin istədiyin kimi evlad olmamışam. Qərar vermişdim sənin istədiyin kimi olacaqdım. Sənin necə evlad istədiyini bilirəm ata. Sənin bütün yazılarını oxuyurdum. Sənin necə qadından, qızdan xoşun gəldiyini yazılarından öyrənmişdim. Axır ki o gecə sənin istədiyin kimi biri olacaqdım. Beyinlərdəki o sreotipi qırmaq üçün sənə dəstək olacaqdım. Barda tanışdığım oğlanla yatacaqdım bir gün. Yatdım da. Ancaq o gündən sonra on beş yaşımda qadın olmağa məhkum edildiyimi qəbul edə bilmirdim. Güzgüdə özümdən iyrənirdim. Dedim bəlkə sənin kimi içsəm unudaram. Ancaq bacarmadım. Mən fahişə olaraq yaşıya bilməzdim ata. Səndən də xahiş edirəm qızları fahişə olmağa məcbur etmə. Mən səni məni öldürdüyünə görə bağışlayırma. Siz də məni bağışlayın.”

29.04.2012