Avropa dilənçisi və fahişə qızı (hekayə)

Telefonun dəstəyini yerinə qoyduqdan sonra dərin nəfəs alıb sevincək halda üzünü yanındakılara çevirdi.

-Pul hesaba yatıb. Fəaliyətimizi əla dəyərləndirilər. Belə davam etsək daha çox donor ala biləcəyimizi dedilər. Mən gedirəm bankdan pulu çəkməyə.

Qara, oturacağı oturmaqdan aşınıb oval forma almış kreslosundan qalxıb qapıya tərəf gedirdi ki, yadına nə isə düşmüş kimi geri çevrildi.

-Boş dayanmasın heç kəs. Əlinizdən gəldiyi qədər çox yazın. Elə yazın ki, hələ özünə yer tapa bilməyən gəncləri cəlb edə bilək.

Sonra gülümsəyib: Pulları halala çıxartmaq lazımdır axı. Ətrafındakılar gülüşməyə başladılar.

– “Bəs necə halala çıxartmalıyıq”.

-“Ha Ha halal aaa…”.

-“Yoxsa Allah bizi döyər”.

Axırıncının fikrinə hamı bir nəfər kimi gülmüşdü.

Zəngin üstündən təqribən iki saat keçmişdi ki, geri dönüb oturmaqdan pörsütdüyü kreslosuna çökdü. İnsanların üzünə diqqətlə baxılsa mütləq nə isə bir ifadə görmək mümkündür. Ancaq bu insan sadəcə boz sifətdən ibarət idi. Quru və mənasız dəri. Çayından bir udum aldıqdan sonra bir-bir yazıları gözdən keçirməyə başlamışdı. Vərəqləri diqqətlə incələyir, yanındakı kağıza nə isə bir şeylər yazırdı.

-Bax bu yazı əla olub. Uşaqlar siz də bu yazını mütləq oxuyun. Görün X saf rayon qızını nə günə salıb. Sən demə hamısı gəlib Bakıda dəbdəbə, bahalı maşınlar görəndən sonra bu günə qədər yaşadıqları həyata nifrət edirlər. İllərdir sadəcə adını eşitdikləri barlardan əl çəkmirlər.Əvvəlcə İçki içirlər sonra oğlanlarla yatırlar, günlərin birində də qadın olmağa məhkum edilirlər. Görürsünüz uşaqlar əsil müasirlik budur. Ha ha haaa.

-Bu yazı da məsləhətdir. Çap edilməlidir. Sevdiyi oğlana xəyanət etmədiyinə görə, var dövlətə aldanıb özünü bir gecəliyinə satmadığına görə Y bu yazığı yıxıb sürüyüb. Yanaşma tərzi əladır. Əgər yatmırsa mentalitet, dəyərlər kimi prinsiplərin köləsi olduğunu qeyd edib yıxıb sürüyün. Mentalitet ha? Ha ha haa.

“Ağır iş” günündən sonra saat on birə qalmış qapının zənginə arvadı qapını açdı. Bu gün də hər zamanki kimi içmişdi. Arvadının dilindən desək yenə də “ağzından leş iyi” gəlirdi. Hər dəfə onunla danışmaq isdəyəndə arvadı ondan uzaqda dayanırdı. Təzə qızdırılmış tənək dolmasını yeyirdi arvadı içəri daxil olanda.

-Niyə soruşmursan qızın hardadır?

-Elə yorğunam ki, indi gözümə heç kəs görsənmir.

-Öz doğma qızın da?

-Deyək ki bir səhv etdim soruşmadım axı niyə bu qədər böyüdürsən bunu?

Arvadı axırıncı sözdən sonra özündən çıxmışdı.

-Necə böyütməyim qızın evə gəlməyib. On beş yaşı var hələ, Allah bilir başına nə gəlib. Fikirləşdikcə ağlım qaçır.

-İlk deyil ki, qızının evə gəlməməyi. Yəqin yenə də rəfiqələrindən birindədir.

-Hamısına zəng etmişəm heç birində deyil.

Qaşığı istəmədən boşqabın kənarına qoydu. Bütün ehtimalları beynindən ildırım sürəti ilə keçirdi. Ancaq ağlına düz əməlli bir şey gəlmirdi. Nəticə də ata idi və qızı evə gəlməmişdi. Səsininin tonunu aşağı salıb arvadını təsəlli etməyə çalışdı.

Üstündən saatlar keçməyinə baxmayaraq nə qapının zəngi çalmışdı, nə qızı zəng etmişdi, nə də rəfiqələrinin ailəsindən bir xəbər çıxmışdı. Başını qaldırıb divardakı saata baxanda saat üçü göstərirdi. Özünü ələ almağa çalışsa da bacarmırdı. Ürəyi dili deyəni demirdi bu dəfə. Dostuna zəng etdi. Aldığı cavab “Niyə bu qədər narahatsan axı. Uşaq deyil ki, bəlkə də dostları ilə vurur əlli-əlli. Bunu deyəndə telefonun digər tərəfində gülürdü. Ola bilsin ki, gecə klublarının birindədir. Canı yanmış deməli sənə çəkib. Yenə gülürdü qarşı tərəfdəki”.

Bədənini soyuq tər basırdı. Qulaqlarında çınlayan telefondakı səs nələr deyirdi elə? Nə barı? Nə içməyi? Hələ onun onbeş yaşı var. Beynindəki sualların cavabını vicdanı gecikdirməmişdi. “Axı sən tərsini yazırdın. Axı tam əksini müdafiə edirdin. İndi nə olub?” İlk dəfə idi ki vicdanı ona nə isə deyirdi. Artıq vaxt itirmək əbəs idi polisə zəng edəcəkdi. Telefonu əlinə alıb nömrəni çevirdi. Polislə on beş dəqiqəlik söhbətdən sonra qızının evdən çıxma vaxtını, nə geyindiyini, boyunu bir sözlə bütün xüsusiyyətini demişdi.

Səhər tezdən gələn telefonun səsinə ikisi də oturduqları yerdə yatdıqları divandan sıçrayaraq qalxılar. Telefonun digər tərəfindəki səsi tanıdı, polis serjantı idi. Qızlarını tapdıqlarını ancaq təcili polis şöbəsinə gəlməli olduğunu dedi. Tələm tələsik toparlanıb polis bölməsinə getdilər.

Otaqdan çıxarkən üzü kağız kimi ağ idi. İlkdəfə idi ki, üzündə nə isə bir ifadə vardı. Arvadı  üstünə atılıb:

-Qızım hardadır? Niyə tək çıxırsan içəridən? Sifətin niyə bu gündədir?

Başını aşağı dikmiş gözlərindən yaş süzülürdü. Cavab verməyə cəhd etdi ancaq elə bildi ki, cavab versə nəfəsi kəsilib öləcək. Polis serjantı hər şeyi açıqladı qızları ölmüşdü. Dünən axşam içkili vəziyyətdə özünü yeddinci mərtəbədən atmışdı. Qızının cibindən çıxan kağız parçasını ona uzatdı serjant. Oxuduqca dizləri bükülür, yerə çökürdü. Qızı atasına ölmədən əvvəl məktub yazmışdı.

“Ata, səni dünyada hər kəsdən hər şeydən çox sevirəm. Səni bu qədər sevməyimə baxmayaraq səndən istədiyim nəvazişi, qayğını heç bir zaman görə bilmədim. Düşündüm yəqin sənin istədiyin kimi evlad olmamışam. Qərar vermişdim sənin istədiyin kimi olacaqdım. Sənin necə evlad istədiyini bilirəm ata. Sənin bütün yazılarını oxuyurdum. Sənin necə qadından, qızdan xoşun gəldiyini yazılarından öyrənmişdim. Axır ki o gecə sənin istədiyin kimi biri olacaqdım. Beyinlərdəki o sreotipi qırmaq üçün sənə dəstək olacaqdım. Barda tanışdığım oğlanla yatacaqdım bir gün. Yatdım da. Ancaq o gündən sonra on beş yaşımda qadın olmağa məhkum edildiyimi qəbul edə bilmirdim. Güzgüdə özümdən iyrənirdim. Dedim bəlkə sənin kimi içsəm unudaram. Ancaq bacarmadım. Mən fahişə olaraq yaşıya bilməzdim ata. Səndən də xahiş edirəm qızları fahişə olmağa məcbur etmə. Mən səni məni öldürdüyünə görə bağışlayırma. Siz də məni bağışlayın.”

29.04.2012

S**s və müasirlik.

Bu dəfə elə də uzunçuluğa yol verməyəcəm. Sözümü deyib gedəcəm. Sözümü deməyinə deyəcəm ancaq hiper-peysərlər üçün onsuzda heç nəyin dəxli yoxdur. “Peysər” deyərək kimlərisə təhqir etdiyimi düşünməyin bu sözdən o qədər xoşlanırlar ki… Son illərin meqa teması “Allah yoxdur”, “din boş şeydir” , “azadıq, zoruq”… və.s və ilaxır. 🙂  Hətdə bu “qaqaşlar” o qədər irəli gedirlər ki qadınla kişi arasındakı intim münasibət səviyyəsində azadlıq konseptini dəyərləndirib belə qərara gəliblər ki – kim harda istədi necə istədi birlikdə ola bilər. Sözüm bunda deyil. Dini qəbul edib etməməkləri, azadlığı necə izah etməkləri məni maraqlandırmır. Sadəcə bir sözüm var bulara: Kişi kimi dediyiniz kimi fikirləşirsinizsə yoldaşınızın, bacınızın, sevgilinizin nömrəsini mənə göndərin gerisinə qarışmayın mənlikdir. Nömrəm: 055 589 01 99 (mesajla da göndərə bilərsiniz).

Yetimin göz yaşları (hekayə)

Dənizin sərin mehinin təsiri ilə özünə gəldi. Dənizin kənarına sırayla düzülmüş beton parçalarının üstündə ağzıaşağı uzanmışdı. Yuxudan təzə ayılanlar kimi hələ də özünə gələ bilmirdi. Dəqiqələr sonra hiss etdi ki, yumuşaq döşəyin üstündə yox buz kimi boz betonun üstündə yatıb. Yatdığı yerdə dirsəklənib oturdu. Əvvəlcə ayağa qalxmaq istəsə də sonra fikrindən daşınıb yorğun insanlar kimi başını əllərininin arasına aldı. Özünə də maraqlı gəlirdi axı buz kimi betonun üstündə nə edirdi. Düzdür bu günə qədər yatdığı yerlər heç də yumuşaq yorğan döşək olmamışdı ancaq bu dəfə tamam fərqli idi.

Nə vaxt gəlmişdi bura?

Niyə gəlmişdi?

Nə zamandan bəri burda yatırdı?

Zehnini nə qədər məcbur etdisə də suallarına cavab ala bilmirdi. Cəmi on dörd yaşı olmağına baxmayaraq yaşadıqları üzündə elə izlər buraxmışdı ki, on yaş böyük görsənirdi. Yırtılmış şalvarının sallanan parçasını fikirli-fikirli barmağı ilə oynatmağa başladı. Nə olursa olsun suallarına cavab tapmalı idi. Dənizdən gələn sərin meh bu dəfə içinə işləmişdi sanki. Titrəyərək yerindən qalxdı. Keçən həftə zibillikdən tapdığı ayaqqabısını sürüdərək betonlarda o tərəf bu tərəfə gəzişirdi. Bir az da isinməyə ehtiyyacı vardı.

Qəribədir kimsəsiz keçirdiyi 11il ondan duyğularını söküb ala bilməmişdi. Sanki on dörd yaşlı dilənçi deyil, yetişmiş, ahıl, hər şeyi başa düşən biri idi. Hər dəfə gözləri dolduğunda etdiyi kimi bu dəfə də əllərini iplə belinə sarıdığı şalvarının cibinə saldı. Bilirdki ki yenə ağlayacaq. Ətrafda heç kəsin olmamağına baxmayaraq göz yaşlarını gizlətməyə çalışırdı. İçindən ağlayacaqdı bu dəfə. Artıq böyümüşdü, hətta özünə söz vermişdi baş əyməyəcək heç nəyə, heç kimə. Əzilməyəcəkdi heç kəsin qarşısında.

“Nə olsun ki dilənçiyəm kefimdən dilənmirəm ki? Mənim də başqa uşaqlar kimi atam, anam sağ olsaydı, yanımda olsaydılar mən də olar kimi məktəbə gedərdim. Mən də olar kimi təzə paltarlar geyinərdim. Guya mən istəmirəm ki, mənim də atam əllərimdən tutub axşamları parka gəzməyə götürsün? Guya mən istəmirəm ki, günorta yeməyimdə zibilliklərdən topladıqlarımı, dilənərək aldığım çörəyi deyil anamın gətirib qabağıma qoyduğu yeməyi yeyim?…..” bu dəfə də göz yaşları sözünü kəsmişdi. Qəhərdən boğulmamaq üçün başını səmaya çevirib dərin nəfəs aldı.

Xatırlamaq istəyirdi anasının üzünü. Ən azından səsini yadına salmaq istəyirdi. Allahın hər günü anasını fikirləşirdi. Saçlarına toxunduğunu xəyal edirdi. Ancaq bir şeyi də dərk edirdi ki, on bir il əvvəl zəlzələ onun kiçik dünyasını məhv etmişdi. Hələ üç yaşındaykən küçələrə məhkum edilmişdi.

Ancaq o digərləri kimi dilənçi deyildi. O dilənmək, qazanmaq üçün dilənmirdi. Yaşamaq üçün, həyata davam etmək üçün dilənirdi. Bəlkə də bir istəyəndə utancından yüz dəfə ölürdü ancaq buna məcbur idi. Yaşamaq istəyirsənsə, sabahkı günəşin ilk doğuşunu görmək istəyirsənsə dilənəcəksən-sadəcə bu idi onu dilənməyə vadar edən səbəb.

İstəsəydi daha da rahat yaşaya bilərdi. Digərləri kimi dükkanlardan oğurluq edə bilərdi. İnsanların ciblərinə girə bilərdi. Hətta ev də soya bilərdi. Ancaq o zaman o quldur, cinaətkar olardı. O isə bunu istəmirdi. Sadəcə yaşamaq isdəyirdi, hər şeyə rağmən yaşamaq, günəşin doğuşunu seyr etmək istəyirdi.

Başını qaldırıb ətrafa baxdı. Tam məhəllənin ortasındaydı. O qədər fikirli-fikirli gəzmişdi ki, bura qədər necə gəldiyini də hiss etməmişdi. Birdən gözləri qarşısındakı birinci mərtəbədəki evin qırılmış pəncərəsinə sataşdı. Pəncərə qırıqları idi onun sahildə buz kimi betonda yatmağının səbəbi. Nələr baş vermişdisə bir-bir kino lenti kimi gözündə canlanmağa başladı:

“Qəsəbədən buraya qədər piayada gəlmişdi. Yorğunluqdan ayağının taqəti kəsilirdi. Elə həmin bu pəncərədən bir az aralıdakı ağacın kölgəsində oturacaqdı. Qarşıdan gələn uşaqlar qəflətən pəncərəni daşa basmışdılar. Səsə çıxan ev sahibi də onun etdiyini düşünmüşdü. Qarşılığında da özündən gedincəyə qədər döymüşdü.”

Yəqin etdi ki, onu ölmüş zənn edib gətirib ora atıblar. Ancaq Allahın işinə kim qarışa bilərdi ki?! Demək ki, Allah onun bundan sonra da günəşin doğuşunu seyr etməyini istəmişdi.

Gözləri qəflətən evdən çıxan yeddi -əkkiz yaşlarındakı uşağa sataşdı. Uşaq əlindəki torbanı zibil qabının yanındakı qaldırıma qoyub getdi. Bayaqdan aclıqdan burulan mədəsinin təsiri ilə üzü güldü bu gün birinci dəfə. Torbadan bir tikə quru çörək bir az da yemək qalığı tapmışdı. Qarnını yaxşıca doydurduqdan sonra üzünü səmaya çevirdi. Gözlərindən mirvari dənələri kimi yaş süzülürdü. Yəqin ki şükr edirdi!

25.04.2012    05:52

Nağıl qəhrəmanları da PEYSƏR çıxdı. (OXUMA)

Nağıl qəhrəmanları da PEYSƏR çıxdı.

Kərəm aça bilməyib Əslinin koftasını

Ay nə bilim qaldıra bilməyib yubkasını

Vallah yalandır bunlar inanmayın nağıla

Axı neynim batmayır deyilənlər ağıla.